|109|. ELENA: „Choć dopiero teraz odkrywała co tak naprawdę znaczy kochać…”

Czekać…
Elena zamknęła książkę i odłożyła ją na stolik. Poprawiła ciemną, luźną sukienkę i westchnęła. Zerknęła na drzwi, ze smutkiem w oczach położyła dłonie na, nieco wypukłym, brzuchu i blado uśmiechnęła się z czułością. Znów czekała… Nie było dnia, żeby nie wyglądała, kiedy Stefano wróci. Zawsze otwierał drzwi, odnajdywał ją wzrokiem, uśmiechał się najpiękniejszym uśmiechem jaki widziała i w kilka sekund stał przed nią. Czasem podnosił ją i obracał wokół siebie, mocno przyciskając do swojego ciała… Czasem z niewinnym wzrokiem wyjmował z za pleców kwiaty i wzuwał je jej w dłonie… A czasem mocno przytulał, całował w czoło i patrzył na nią z takim zachwytem, że dziewczyna z zawstydzenia przymykała oczy. Później zazwyczaj siadali na sofie w salonie. Brunetka kładła się, opierając głowę na Jego kolanach, słuchała długich historii o wszystkim co wydarzyło się tego dnia i poddawała nierównemu głaskaniu jej głowy. Czasem zasypiała, gubiąc się pomiędzy cegłą a dachówką. Wtedy Stefano przenosił ją do łóżka, w chłodniejsze dni przykrywał nawet cienkim kocem, kładł się obok niej i patrzył jak śpi. A kiedy wstawała pierwszym co mogła zobaczyć był Jego uśmiech.

Elena westchnęła przeciągle. Dzisiaj czas okropnie jej się dłużył, nie było chwili w której nie zerknęłaby na zegar, albo nie wychyliła się przez okno, by sprawdzić, czy Jego auto nie stoi już na parkingu. Zrezygnowana przeszła do kuchni, gdzie krzątała się bez celu. W końcu bezradna położyła się na łóżku w sypialni. Męczyły ją powracające wspomnienia, choć wiele z nich tak bardzo chciała zapomnieć.
Kiedy tak wiele razy wygłupiała się z Tiną… Kiedy dawała podrywać się Kayowi, choć wiedziała, że nic z tego nie będzie… Kiedy poznała Williama w jednym z barów i nie dała postawić sobie ani jednego drinka… Kiedy pierwszy raz tańczyła dla Seweryna… kiedy udało jej się go uwieść… I ten triumf nad innymi dziewczynami, jaki wtedy czuła… Seweryn… Czy aby na pewno go kochała? Nie mogła go nazwać pomyłką… Nie żałowała żadnej z chwil, jakie spędzili razem. Podobnie jak za czasów Michela… Choć dopiero teraz odkrywała co tak naprawdę znaczy kochać… Seweryn… Sew… I kiedy Tina go zabiła… kiedy pochowano go w starym, wampirzym grobie… czy ktokolwiek jeszcze o nim pamiętał?
Elena odwróciła się na drugi bok i zwinęła w kłębek. Nie chciała tego pamiętać, nie chciała do tego wracać. Przecież dostała w życiu to co najpiękniejsze. Odruchowo zerknęła na prawą rękę i uśmiechnęła się blado. Czy można chcieć czegoś więcej?
Z bladym uśmiechem przypomniała sobie moment, kiedy zobaczyła Stefano po raz pierwszy. Może teraz tylko jej się wydawało, ale pamiętała, jak coś w jej wnętrzu drgnęło i kiedy ugięły się pod nią kolona, gdy zobaczyła błękit jego oczu. Zastanawiała się co czuł, ratując jej życie (choć i tak by nie umarła). Czy wspomnienie ich pierwszego, świadomego, spotkania przeżywał tak jak ona… Jak bardzo raniła Go każdym obojętnym słowem, wypowiedzianym później… I co przyszło jej do głowy, żeby Go zostawić?! Nie wiedziała. Na szczęście wróciła po Niego jakiś czas później. Wszystkie piękne chwile, które spędzili razem… Dopiero teraz doceniała każdy moment w którym trzymała go za rękę, każdy Jego uśmiech. Pamiętała, kiedy zaczęli się kłócić, jak była na Niego zła… Kiedy z jednej strony tak bardzo tęskniła za Jego dotykiem, słowami, uśmiechem, a z drugiej nie chciała Go znać. Aż w końcu… W końcu wszystko wybuchło i coś się skończyło. Elena pamiętała gwałtowny wstrząs, uczucie, że płonie od środka… że jej ciało zaraz eksploduje. Pamiętała, że jedyną myślą, celem było wybiec z domu. I udało się… wyszła w ostatniej chwili przez zapadające się drzwi. Niewiele myśląc wpadła w pobliskie krzaki, tam zwinęła się najbardziej jak umiała i płakała cicho. Pamiętała jak zamarła, słysząc podjeżdżający samochód… Jak Stefano wybiegł z niego wprost w płomienie… Jak chciała krzyczeć za Nim, ale zżerał ją strach. I to uczucie ulgi, kiedy zobaczyła jak cały wychodzi przez frontowe drzwi… Niósł na rękach wampira, dziewczynę, którą Mick przyprowadził tego dnia. Jej widok był tak przerażający, że Elena niewiele myśląc uciekła. Przypomniał jej się morderczy bieg między drzewami… aż w końcu upadła gdzieś i zasnęła… I kiedy następnej nocy ze strachem stanęła u drzwi do tego mieszkania… Kiedy otworzyły się drzwi i znów zobaczyła Jego twarz…
Odgłos otwieranych drzwi gwałtownie wyrwał ją z zamyślenia. Niewiele myśląc wstała i wybiegła do salonu. Jednak to wcale nie Stefano wrócił do mieszkania. Ktoś, kogo już nie było pozostawił po sobie jedynie kartkę, przybitą nożem do frontowych drzwi. „ZaBIJemY WAs” – głosił napis wyciętych z gazety liter.